Jest noc gwiaździsta, księżyc zagląda mi do pokoju, siedzę jeszcze przy komputerze, obok śpi kocica. Widzę, że coś jej się śni bo pomiaukuje i rusza łapami przez sen. W całym domu jest cicho i spokojnie. Często tęsknie za takim spokojem, za byciem samą, za całym dniem w piżamie, za możliwością położenia się przed telewizorem czy w wannie o dowolnej porze jaka mi się zamarzy. Tęsknię za tym totalnym brakiem odpowiedzialność, za beztroskim planowaniem, a raczej nieplanowaniem obiadu, tęsknię za wychodzeniem z domu do sklepu bez półgodzinnego przygotowywania się do tego.
Teraz tęsknot jest wiele, ale wiem, że za chwilę wejdę do pokoju w którym śpią najważniejsi ludzie mojego życia. I wiem, że teraz jest ten moment w moim życiu w którym jestem najszczęśliwsza. Ten "moment" trwa już ponad cztery lata. Czy byłabym szczęśliwa bez nich - nie wiem nie mam jak tego sprawdzić oni są i nic tego nie zmieni.
Mam zdrowe, fajne i mądre dziecko. Mam fajnego męża, który niespecjalnie przejmuje się moim zrzędzeniem (z bywam straszną zrzędą), mam najcudowniejszą mamę na świecie, która nawet nie zgadzając się ze mną akceptuje moje wybory. No i mam kota, tak to cześć rodziny.
Czy mogłabym chcieć więcej? No jasne!
Tylko po co?